داستان یک پنجره

انشاءالله خدا قسمت شما هم بکند که مشکلی برایتان پیش بیاید و مشرف بشوید به شهرداری ها ، از جمله شهرداری کتالم و سادات شهر ! تا بفهمید که یک من تکریم ارباب رجوع چند گرم واقعیت دارد . ماجرا از این قرار است ... 

 

دکتر علی وحیدی در وبلاگ پله پله نوشت:انشاءالله خدا قسمت شما هم بکند که مشکلی برایتان پیش بیاید و مشرف بشوید به شهرداری ها ، از جمله شهرداری کتالم و سادات شهر ! تا بفهمید که یک من تکریم ارباب رجوع چند گرم واقعیت دارد . ماجرا از این قرار است ...

همسایه ی شریفی دارم که سال ها پیش از من ، در مکان فعلی ، خانه ی چهل تکه اش را ساخته بود و هر چند سال یک بار ،  تکه ای دیگر به آن می افزود . پنجره های خانه اش بدون رعایت حریم قانونی ، مشرف به حیاط خانه ی ما است و چون مدت ها پیش ساخته شده بود ، اعتراضی نداشتم و برای رفع مزاحمت از سروهای کمر باریک و خوش بر و روی شیرازی ! استفاده کردم . البته این را هم بگویم که این جناب همساده ، عمرش را در دریا و خشکی به سختی کار کرده و فرصتی برای آموختن زندگی اجتماعی و حقوق شهروندی و کمک به همنوع و ... نداشته و اصلاً این مزخرفات به کتش نمی رود !

یاد داستان یکی از خان های خاندان خلعتبری افتادم که حضرت ارباب ، 10 گوسفند را به رسم امانت به مش رستم سرگالش سپرد و آن بنده ی خدا ، دور از چشم ارباب ، یکی از آن ها را سر برید و کبابی به بدن زد . موعد که سپری گردید ، ارباب برای پس گرفتن امانت آمد و پس از شمارش گوسفندان گفت : این ها که 9 تا هستند مش رستم ! مش رستم با خونسردی گفت : 9 تا که 9 تا ! ارباب گفت : ولی من 10 گوسفند به تو داده بودم . رستم گفت : 10 تا که 10 تا ! خان وقتی که فهمید استدلال و برهان بر رستم زرنگ کارگر نیست ، 9 نفر از کنیزان ، به اضافه ی همسر خودش را به خط کرد و دستور داد که هر کدام گوسفندی را بگیرند که سر زن ارباب که مسن تر از بقیه بود بی کلاه ماند . خان گفت : ببین رستم ! به خانم گوسفندی نرسیده و این یعنی یکی از گوسفندها کم است . مش رستم با خونسردی هرچه تمام تر سخنان رکیکی بر زبان جاری ساخت که از گفتن آن معذورم ، ولی مفهوم مؤدبانه ی آن این است که چشم خانم کور ! باید زودتر می جنبید و یک گوسفند برای خودش بر می داشت ! شما دوستان عزیز هم دقت داشته باشید که به امثال مش رستم نمی توانید چیزی را ثابت کنید و این همساده ی ما هم ، کمی مش رستم تشریف دارد و با خونسردی آزار می رساند .

خلاصه ! سال گذشته جناب همسایه تصمیم گرفت ، تکه ی جدیدی بر تکه های قبلی بیافزاید و درست در نقطه ی صفر مرزی حیاط خانه ی ما ، عمارتی برپا نمود ، البته بدون پروانه ی ساخت و مجوز . از من اجازه خواست که در ارتفاع 190 سانتی متری ، نورگیری به بلندی 20 سانتی متر تعبیه کند که در جو همسایگی یا همسادگی موافقت نمودم . چند ماهی گذشت و با سر و صدای کلنگ و تیشه به حیاط رفتم و دیدم که همساده ، نورگیر را تبدیل به یک پنجره ی یک متری کرده است . اعتراض کردم و قانون را یادآور شدم و البته برخوردی شبیه مش رستم ، البته منهای آن سخنان رکیک ! از ایشان تحویل گرفتم . از جمله همساده گفت که بی تقصیر است و گناه را بر گردن آلومینیوم ساز انداخت که ظاهراً بدون اطلاع ایشان ، پنجره را بزرگتر ساخته است و او چاره ای جز بزرگ کردن شکاف نداشت !!!

اواسط آذر 92 بود که به شهرداری کتالم شکایت بردم و الان در یک سالگی آن اقدام خوش بینانه و امیدوارانه این خاطره را می نویسم ! معاون جوان شهردار که از بستگان سببی جناب همساده است ، اطمینان داد که این موضوع به سرعت توسط پلیس ساختمان حل و فصل شده و آن پنجره بسته خواهد شد و نیازی به شکایت در دادگاه نیست . با دوست وکیلی هم مشورت کردم که ایشان نیز چنین نظری داشت و گفت که دادگاه هم این شکایت را نمی پذیرد و شما را به شهرداری ارجاع می دهد ، چون قوانین روشنی در این زمینه وجود دارد . جناب معاون نامه را پاراف کرد و ثبت و ... خوشحال و امیدوار به واحد ساختمانی رفتم و مسئول مربوطه ، پس از تحویل و مخلصم و چخلصم ، با قاطعیت گفت که شما کاریت نباشه ! و این پنجره حداکثر ظرف دو هفته توسط پلیس ساختمان برچیده خواهد شد و نیازی به شکایت نیست . مسئول درآمد که در آن حوالی بود ، به حرمت چند دست والیبالی که با هم زده بودیم نیزسفارش دوقبضه ای کرد ! دو هفته ی بعد رفتم و یارو تا مرا دید گفت : آخ ! آن قدر کار داشتم که فراموش کردم و نامه ام را از آن زیرزیرا درآ ورد و گذاشت آن روروآ ! دو هفته ی بعد و هفته ی بعدتر و هفته های بعدترتر ... هر بار چیزی گفت و بهانه ای آورد . یک بار گفت اخطاریه فرستادیم ، بار بعد گفت منتظریم مراجعه کند ، بار بعدتر گفت اخطار مجدد صادر کردیم ، سپس گفت باید بازدید کنم و برای بار دوم بازدید کرد و عکس گرفت ! و از پلیس ساختمان پرسید مگر اخطاریه را ندادید که گفت : دادیم ولی جناب همساده پیش چشم ما آن را پاره کرد ! تشری ملایم زد و گفت : چرا گزارش نکردی ؟ و همان جا اخطاریه ی مجددی نوشت و داخل حیاط همساده انداخت . چندین روز دیگر هم سپری شد و به شهرداری رفتم و با مسئول جدید واحد ساختمان روبرو شدم که جوان تر بود و هنوز در شور و هیجان و جو پست جدیدش بود ! از کمیسیون ماده ی صد آمده بود و مسئول قبلی واحد ساختمان به ماده ی صد رفته بود ! او هم پس از جا افتادن و پرس و جو ، چند روزی مرا سر کار گذاشت . تا اینکه در بهمن ماه به من اطلاع دادند که حالا فقط شما با همساده مشکل ندارید ، بلکه شهرداری هم مدعی آن ساختمان است و به دلیل نداشتن مجوز ساخت ، کل بنا باید تخریب شود ! گفتم آقا کوتاه بیا و کار ما را سخت نکن ، من فقط با آن پنجره مشکل دارم ، ولی قبول نکردند و پرونده ی من به قسمت ماده ی صد رفت و دوباره گیر همان مسئول سابق ساختمان افتادم که حالا مسئول ماده ی صد شده بود ! و دوباره خالی بستن ها شروع شد و تا نزدیک عید نوروز معطلم کرد و هر بار می گفت که در کمیسیون مطرح شد و اعضا گفتند دوباره باید خودشان صحنه را ببینند ، گویا آن دوبار بازدید و عکس ها کافی نبود . چند روز قبل از عید مراجعه کردم و گفت که اعضا ی کمیسیون دوره ی کاری شان تمام شده و اعضای جدید باید از استانداری ابلاغ بگیرند و تا اواسط اردیبهشت به این بهانه مرا پیچاند .

طی این مدت با یکی از اعضای شورای شهر تماس گرفتم که عضو کمیسیون بود و او به من گفت که این موضوع تاکنون در کمیسیون نیامده و اصلاً طرح و بررسی نشده است !!! معلوم شد که یارو تاکنون به من دروغ تحویل می داد . باز هم برای انجام کارم به رویش نیاوردم ، فقط از طریق یکی از بستگانش خواستم که اورا متوجه کنم که من متوجه ی موضوع هستم که با اعتماد به نفس بی نظیری بر دروغش اصرار ورزید ! چند بار هم با آن عضو شورا تلفنی و یا حضوری تماس گرفتم و یک بار دیگر هم او با همین فرد دوباره به منزل ما تشریف فرما شدند و سه باره عکس گرفتند و گفتند : چشم ! مراجعات و تماس های من ادامه داشت و کپسول های آنان نیز !

با معاون فرماندار تماس گرفتم و موضوع را برایش تعریف کردم و او هم چند بار با شهردار تماس گرفت و تذکر داد ، اما نشد که نشد . خود من دو بار قصد ملاقات با شهردار را داشتم که حضور نداشتند و احتمالاً در جلسات ختم و افتتاح و اختتام و ... بودند !

یکی از خبرنگاران معلوم الحال رامسر ، یعنی همین محمد رضا بهرامی ! گفت من پی گیری می کنم و یکی دیگر از اعضای شورا را مطلع کرد و آن فرد هم به منزل من مراجعه نمود و برای چهارمین بار عکس گرفتند و چند بار هم همین خبرنگار بی بصیرت ! پی گیری کرد ، اما مگر مشکل به این بزرگی به این راحتی قابل حل بود !!!!!! اواسط آبان 93 بود که به مسئول ماده ی صد زنگ زدم و گفتم چی شد ؟ بدون کمترین شرمندگی و خجالتی گفت : پرونده در کمیسیون بررسی شد و همه ی اعضاء از جمله نماینده ی دادگستری ، رأی دادند که شاکی ، یعنی من حقیر سراپا تقصیر ، باید از طریق مراجع قضایی شکایت کند ، چون این جوری زودتر به نتیجه می رسد ! گفتم پس ادعای شهرداری مبنی بر ساخت بیش از حد مجاز تراکم و بنای بدون مجوز چه می شود ؟ باز هم قدرتمندانه پاسخ داد که شهرداری به شدت پی گیر است و از حق خودش نمی گذرد ! گفتم مگر نماینده ی دادگستری می تواند بر خلاف سیاست های قضایی مبنی بر کاهش پرونده های ورودی ، موضوع به این سادگی را به دادگستری حواله بدهد ؟ پس فلسفه ی حضور او در این کمیسیون چیست ؟

رفتم که شهردار را ببینم که باز هم نبودند و احتمالاً در یکی از جلسات هفت ساعته ی شورای اداری بودند ! شاید به سفر مشهد با پهلوان پدیده رفته بودند ! شاید هم در جلسات بازسازی واقعه ی غدیر و ... حضور داشتند ! چون حتماً تمام این کارها واجب تر از کار من و سایر شهروندان است و ارزش مادی و معنوی بیشتری دارد ! به ناچار به اتاق معاون جوان رفتم ، در آبدارخانه بود و آمد و من با ناراحتی بسیار شرح ماجرا و توهینی که به شخصیت من شده بود را بیان کردم . به مسئول ماده ی صد زنگ زد و او هم همان حرف های سابق را زد و معاون گفت : ای بابا ! باشه ! چرا زودتر به این بنده ی خدا خبر ندادید ! همین ...

چند روز قبل مأمور شهرداری در کمال گستاخی و ... قبض عوارض و نوسازی سالیانه را تحویل من و سایر مردم داد ! در حالی که کنده کاری های آب و ... که قبلاً پولش را از ما اخذ کرده تعمیر نکرده ، آب کانال کنار خیابان همراه فاضلاب هفته ها جلوی درب ورودی میان خیابان رها شده ، پنجره ی همساده همچنان آینه ی دق ما است و همساده به ریش شهردار می خندد و شهردار همچنان شهردار است و احتمالاً در فکر حضور در سفرهای بعدی پدیده ، شرکت در مراسم تجلیل و ترحیم ، مشارکت در مراسم تبلیغاتی نهادهای انقلابی و نظامی ...

خشم و عصبانیت ما مردم ایجاب می کند که از این پس قبض عوارض و ... را پرداخت نکنیم ، اما ما متمدن تر و فرهنگی تر از این مقامات هستیم و قصد دارم طی روزهای آینده در کمال نارضایتی آن را پرداخت نمایم ! تنها کاری که می توانستم بکنم ، همین بود که این رفتار قرون وسطایی و توهین آمیز را عیان و آشکار نمایم . شاید اثر زیادی نداشته باشد چون این آدم ها در دوره ی بعدی هم به واسطه ی همکاری و اطاعت محض از مسئولین بالاتر و نهاد های انقلابی و نظامی و مقامات عبادی - سیاسی ، علی رغم مخالفت اعضای شورا و نداشتن دانش و صلاحیت کافی و جنم مدیریتی لازم ، باز هم بر کرسی می نشینند ! باشد تا روزی که دوره ی ما مردم هم برسد ...

یک دم نگاه کن که چه بر باد می دهی

چندین هزار امید بنی آدم است این