بلوار معلم

ابوذر باقر سلیمی / از دهه 50 که  "بلوار معلم " و " هتل قدیم" ثبت ملی گردیدند یک چتر حمایتی برای حفاظت از آنها در منطقه گسترده شد که تا امروز ادامه دارد؛ چتری  که همه اشخاص حقیقی یا حقوقی  را موظف می سازد در هنگام ساختن یک بنا یا توسعه آن در آن نقطه از شهر رامسر مجوز اداره میراث فرهنگی را هم کسب نمایند. به واسطه این قوانین بوده و هست که امروزه تمامی ساختمانهای موجود در بلوار معلم و اطراف ان در یک جهت  « منظم » و با تناسب خاص در کنار هم و به دور از هرج و مرج بصری در کنار هم قرار گرفته اند و منظره ای « چشم نواز » هم در ارتفاع و هم در ابعاد طولی و عرضی به واسطه قانون کمربند 15 متری فضای سبز به وجود آورند.

همان چتر بود که  نقش ناجی را در زمانی که مقرر گردید پیادروی بلوار معلم نیازمند بازسازی است ایفا نمود. در ابتدا بدون هماهنگی با اداره میراث کف خیابان را از ابتدای آن از جنب مصلی تا چهارراه دادگستری آسفالت نمودند و تیرهای بزرگ چراغ برق که در بلوارهای بین شهری مورد استفاده قرار می گیرد را در ان نصب کردند زمانی که میراث به کارشان اعتراض نمود تمام ان آسفالتها و تیرهای چراغ برق جمع آوری شد و بر طبق نظرات کارشناسان میراث کف پیادرو " سنگفرش " گردید و چراغهایی به مانند طرحهای اولیه در سرتاسر بلوار نصب گردید و فضای زیبایی که امروز در آن بلوار وجود دارد مرهون تلاشهای کارشناسان اداره میراث در سالهای نه چندان دور است.

تلاشهایی که سبب گردید این بلوار و آن هتل به مانند "نماد Symbol " شهر عمل کنند. این ادعا را از ان بابت می توان داشت وقتی گردشگری به شهر رامسر می آید در کنار این نمادها می ایستد و عکسی از بابت یادگاری مسافرتی که به رامسر داشته در دوربین خود ضبط  می کند .شاید همان گردشگر عکسهایی از حضور خود در کنار ساحل و یا در جنگل داشته باشد اما به علت نداشتن سازه هایی منحصر به فرد که نشان از رامسر در انها نیست و با تمام شمال کشور یکسان است نیازمند توضیح است و نمی توان در همان نگاه اول گفت که این عکس در « رامسر » گرفته شده است در حالی که عکاسی در کنار این نمادها به توضیح اضافی نیاز ندارند و هر گردشگری گه یک بار به رامسر آمده با آنها آشنایی کامل دارد .

علاوه بر جنبه نمادی هتل قدیم ، می توان به زیبایی شناسی معماری آن بنا اشاره نمود. بنایی که بر مبنای معماری تخت جمشید و ایران باستان بنا نهاده شده است ؛ می توان از پله های باشکوه آن تا نقش برجسته ها و تزیین های داخل هتل قدیم رامسر یاد کرد . این بنا به گونه ای است که بنا به ادعای نویسنده کتاب « دخترم فرح» پادشاه مغرب تحت تاثیر این بنا دستور داد همانند آن در مغرب بنا کنند.

این روزها افرادی انتقادهایی را از این چتر حمایتی ابراز نموده اند و آن را  " عامل عقب ماندگی و عدم توسعه شهر" خوانده اند و بعضی هم همنوا با ایشان شده و به این واسطه ، مسئولین میراث مورد تاخت و تاز قرار می دهند که چرا جلوی توسعه شهر را گرفته اند؟!! غافل از این از خود بپرسند چند درصد مساحت شهر رامسر تحت پوشش این قوانین میراثی است؟ شاید حدود 10 درصد مساحت شهر از بیمارستان امام سجاد (ع ) تا دو راهی رمک تحت نظارت این قوانین می باشد  چرا در بقیه مساحت شهر که خارج از محدوده موردنظر وجود دارد توسعه مورد نظرشان را شکل نمی دهند؟!! آیا سرمایه گذار فقط علاقه مند است در این منطقه از رامسر سرمایه گذاری نماید؟!! اگر الان این قوانین از این منطقه حذف شود شهر با یک توسعه چشمگیر و آبادانی خیره کننده مواجه می شود ؟!! و...

از آن سوتر؛ دیگرانی با این عنوان که قدمت تاریخی این بناها به زیر 100 سال می رسد سعی در خدشه و حتی حذف این چتر و قوانین نموده اند و  در هر جلسه ای شعار  « نیازی به حفاظت آنان نیست را سر می دهند » و سعی در زیر سوال بردن نظرات کارشناسی ، کارشناسان میراث فرهنگی دارند و می خواهند آنها را در انجام وظایفشان سست نمایند . اگر تفکری که گروه بالا دارند در ادوار مختلف تاریخ وجود داشت امروزه هیچ آثار باستانی در کشور گمان نمی رود وجود داشت و همه انها بر اساس این تفکر به دست نابودی سپرده می شد و شاید تخریب آنها تسهیل می شد. یک سوال از این گروه باید پرسید میدان آزادی تهران که نماد تهران است که این روزها در معرض تخریب قرار گرفته آیا نیاز به تعمیر دارد یا طبق نظر ایشان به دلیل  عدم قدمت زیاد باید تخریب شود؟!!

اگر آن طوری باشد که ایشان می فرمایند پل خواجوی اصفهان ، الله وردی خان و.... چرا باید حفاظت شود؟!! مطمئناً آنها هم مثل بلوار کازینو و هتل قدیم قوانین حفاظتی سختی دارند؟!! و....

نمادهای شهری رامسر و قوانین حفاظتی پیرامون آن عامل عدم توسعه شهری رامسر نیستند. قوانینی که با اعمال آن زیبایی و مناظر چشم نواز را به ما هدیه نموده را نباید با دلایل غیر علمی و خام زیر سوال برد و آنها را ناکارآمد جلوه داد. باید جای دیگر عدم پیشرفت شهر را دنبال نمود اینجا آدرس درستی نیست.

« این مقاله در شماره ۲۴ ماهنامه ساحل دریا منتشر شده است»