هنوزماه در چاه می گرید...

تاریک ترین شب دنیاست. ماه در چاه گریه می کند. نخل ها فرتوت شده اند وهق هق نان ونمک از خانه ی زینب به گوش می رسد           .

کوچه های کوفه پریشانند. فرشته ها ناله می کنند. یتیمان با دلهره از خواب می پرند و آسمان تلخ ترین نگاهش را به زمین می اندازد.

چه شب سیاهی ست!!! زمین سرگردان و سوگوار است و مسجد کوفه قرار ندارد.

مهربان ترین مرد زمین به محراب می رود . رودی از نور روان می شود. زمزمه های عاشقانه ی او، سکوت شب را می شکند و رایحه ی بهشتی عشق در مسجد می پیچد.

سجاده ی عبادت که پهن می شود صدای ضجه ی فرشته ها بلند تر می شود . دنیا از درد به خودش می پیچد و زینب ، دلتنگ ترین بنده ی خدا می گردد.

یتیمان، گریان و تب داربه راه می افتند و نخل ها در خود شکسته می شوند. آشفتگی از در و دیوار کوفه می بارد.

چقدر بی وفایی دنیا و بیهودگی زمین پیداست.

کسی آنطرف با شمشیر ایستاده است. کسی با چشمانی بسته و قلبی که از سینه بیرون انداخته است. کسی که عاشق نیست و آتش را بسیار دوست می دارد.

مسجد کوفه بیهوش می گردد و کعبه می لرزد. انگارشیطان است که دارد از پستوی کفر بیرون می آید.

چه سیاهی بسیاری ست در زمین!!! شمشیر کشیده می شود و دنیا تا ابد در خودش سقوط می کند. این لحظه های ظلمانی زمین است.

در سرزمین کوفه با مرد خدا اینچنین می کنند. با مردی که عمری برایشان زخم های سخت شمشیر و خنجر و تیر برداشته است...

سجده ی مولا شکسته می شود. آسمان شکاف برمی دارد و در هر گوشه ای فرشته ای می گرید.

غم را پایانی نیست ، تنها چراغ روشن کوفه خاموش می شود و دنیا روی پاهایش به زاری می افتد . فرشته ها اشک آلود به آدم ها خیره می شوند. به تاریکی های زمین ، به ماهی که دیگر در آسمان کوفه نمی تابد و به بارانی که دیگر هرگز آن سرزمین را تر نخواهد کرد.

دنیا زار می زند برای شهید مظلوم عالم. دنیا زارمی زند برای آنها که هنوز تا نیمه های شب منتظرند و بی نان وخرمای علی گرسنه می خوابند. برای کودکانی که دیگر یتیمی شان پایانی نخواهد داشت و برای زینب که در فراق پدر اندوهگین ترین خواهد ماند.

دنیا برای کودکی که تنها پیاله ی کوچک شیرش را برای شفا آورده است زار می زند و می رود پشت پنجره ی کوفه می ایستد و های های می گرید چرا که خوب می داند تا ابد، کوفه، شهر ماتم خواهد ماند.

توسلی-رونامه نگار