همه ما ایرانیان با اشعار و حکایتهای دلکش سعدی شیراز آشنایی نسبی داریم ،زیرا آن شیخ اجل ، استاد سخن و سلطان قلم ،چنان ماهرانه ونغز می سرود که هر شنونده ای را مسحور خود و هر همسفری را با کلام رسایش فریفته خود می کرد.
با این شیوه بیان ،حکایت هایش عمیقا در روح و مغز ایرانیان رسوخ کرده و هرگز آن ها را از یاد نخواهند برد.
از جمله ابیات آن دانشمند فرهیخته و استاد فصاحت و بلاغت بیت معروف "سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز-مرده آن است که نامش به نکویی مبرند" است.
سعدی ماهرانه و با دقت و ظرافت فوق العاده اش خوش نامی را علت اصلی جاودانگی آدمی می داند و کسی که در بازتاب نتیجه اعمالش در دوران قدرت ،یادی از وی نمی شود را مرده می پندارد.
این مطلب ،تلنگری بر روان مسند نشینان جامعه ماست که همیشه با دقت به مسائل روز بنگرند و صندلی ریاست را جایگاهی برای مرهم نهادن بر دل محرومین استفاده کنند نه حربه ای برای ابراز وجود.
اگر آنها ایمان داشته باشند که پست ریاست برایشان جاودانه نخواهد بود و اگر چنین نبود هرگز صندلی به آنها نمی رسید در لحظه لحظه دوران مدیریت خود،نامهربانی را پیشه خود نمی ساختندو در پی جلب اعتماد مردم بر می آمدند تا تاریخ آنها را به عنوان مرده یاد نکند.
پس بیاییم هم نوا شویم که
" تکیه بر اختر شب دزد مکن ، کین عیار *** تاج کاووس ببرد و کمر کیخسرو"(حافظ)