دبستانی شبیه زندان در شهرستان رامسر

 

در شرایطی که اکثر منازل در مناطق شهری تبدیل به آپارتمان های کوچک و تاریک و به دور از فضاهای بازی و حرکتی برای کودکان است حداقل کاری که می توان در تامین بهداشت جسمی و روحی آنان داشته باشیم ایجاد فضای مفرح و شادی بخش در مدرسه است چرا که دانش آموزان چندین ساعت از روز را در مدرسه می گذرانند و اگر فضاسازی مناسبی در مدارس انجام شود مسلما به شاد زیستن کودکان و نوجوانان خود کمک بسیار مهمی خواهیم کرد. امروز تحقیقات مربوط به اعصاب و روان نشان داده است که یادگیری انسان و ساماندهی رفتار کودک در گرو نشاط و شادابی و هیجانات مثبت اوست و خلاقیت، شکوفایی استعدادها در گرو نشاط و انبساط روحی انجام می‌شود. موضوع شاداب سازی مدارس را می توان در ابعاد مختلف بررسی نمود ولی بازرترین راه در ابتدا ،شاداب کردن محیط مدرسه است. با این مقدمه خواستم به وجود دبستانی در شهرستان رامسر بپردازم که به راستی باید برای آن واژه زندان بکار برد. دبستان حاج حسن احمدنژاد از اولین مدارسی بود که پس از پیروزی انقلاب ،با اهدای زمین توسط خیر بزرگ رامسری در روستایی از توابع رامسراحداث شد. از آنجاییکه این دبستان در مرکز روستا واقع شده است بالطبع حیاط آن می تواند مکانی مناسب برای پر کردن اوقات فراغت جوانان و نوجوانان این روستا  باشد.اما متاسفانه تنها همسایه این دبستان که خوشبختانه از معلمان این دبستان نیز بودند مانع از استفاده جوانان و نوجوانان  از فضای موجود می شود. بدین منظور مسئولین آموزش و پروش شهرستان رامسر برای رفع و حل این موضوع اطراف مدرسه را حصاری به بلندای چندین متر و علاوه بر آن روی دیوار را نیز با تورهای فلزی به ارتفاع 2الی3 متر همراه با دروازه ای بسیار بلند محصور کرده اند. سوالی که باید از مسئولین فرهنگی شهرستان خصوصا مدیر آموزش و پرورش پرسید اینست که همانطوری که در الفاظ می گوییم مدرسه خانه ی دوم بچه هاست ،مدرسه فوق الذکر چه تناسبی با خانه ی دوم دارد.؟و آیا بهتر نبود برای رفع معضل فوق (عدم استفاده جوانان روستا از محیط مدرسه) که نمی توان معضل نامید راهکار بهتری جستجو کرد و با صرفه جویی هزینه ی صدها هزار تومانی برای حصار و ایجاد برج و بارو و کاهش شادابی مدرسه الگویی بهتر ارائه نمود؟  پی نوشت: عکس فوق دیوار شمالی این مدرسه می باشد.