چای بی رنگ

چای محصول عمده مردم شمال ایران،خصوصا از کلارآباد تا لاهیجان و روستاهای تابعه آن است.

نمی خواهم به این مهم بپردازم که ایران در تولید چای کجای رده بندی جهانی قرار دارد و یا اینکه چای چه فوایدی می تواند به همراه داشته باشد،هر چند با بی تدبیری مسئولان کشوری ذائقه ی ایرانیان از چای خالص و طبیعی شمال برگردانده شده و چای های وارداتی و انواع دم کردنی ها جایگزین شده اند. کشاورز چایکار تمام هم و غم خود را برای تولید این نوشیدنی نادر به کار می گیرد و چه مشقت هایی را که تحمل می کند.

کشاورز هزینه هرس،هزینه نگهداری بوته ی سبز چای اعم از کود ،شخم ...هزینه برداشت اعم از چیدن برگ چای ،تحویل به کارخانه دار،حمل برگ برای سیلوهای خشک کنی و...را تماما پرداخت می کند،مشکلات را به جان می خرد تا بلکه دولت برگ سبز چای را بخرد و او بتواند زندگی کند.

متاسفانه هم اکنون چایکاران شمالی از زمان برداشت چای در دومین ماه بهار تا امروز حتی یک ریال نیز بابت تولید دریافت نکرده اند؛این در حالی است که سال ها قبل(حتی قبل از انقلاب)پیش از برداشت چای دولت مبالغی را به عنوان مساعده به چایکاران پرداخت می کرد و بعد به صورت اقساط از کشاورز کسر می کرد.در سال های اخیر ارائه این گونه مزایا -که طبیعتا به نفع کشاورز بود- کم تر و کم ترشد و یا به کلی از بین رفت.

سوال اینجاست اولا این کشاورز که عمده محصول یا برخی اوقات تنها محصولش چای است و اکنون بعد از تقریبا 2 ماه از تحویل برگ سبز حتی یک ریال را هم دریافت نکرده چگونه گذران زندگی کند و سوال دوم این است که چگونه چایکار با امید و علاقه بیشتر به تولید بهتر و بیشتر همت بگمارد و یا در جهت بهبود مطلوبیت چای هزینه نماید؟

درد دل چایکار زحمت کش شمالی شاید به گوش مسئولان نرسد،چرا که زن و بچه آقایان با فراغ خاطر در ساختمان های شیک آرمیده اند و خودشان نیز هر روز در دفتر شان در کمال آرامش چای می نوشند و با راه انداختن دعواهای زرگری و جن گیری و گروه انحرافی و... خوش می گذرانند.

 بسیارند بندگان خدایی که در فکر دریافت دسترنج شان شب ها را به صبح می گذارند و روزها را با آه و فغان به سر می برند.

مسئولی که در کمال راحتی و بدون دغدغه در محل کار و اتاق ریاست شان چای می نوشد،یادش باشد که چهره چایکار شمالی تکیده و پیش خانواده اش شرمنده است.او حتی نمی تواندچای تولیدی خودش را نیز بی اضطراب و دغدغه بنوشد.