تنها لحظه ای بیاندیشیم

گاهی وقت ها که طوفانی درون ما پا می گیرد و رود لحظات طغیان می کند ،زمانی که دیوار آن قدر بالا می رود...آن قدر بالا می رود...آن قدر بالا می رود که دیگر ،نه آفتابی می تابد و نه ماهی و حتی ستاره ای سوسو می زند،گاهی که حتی امید ،امیدش را از دست می دهد ،روزنه ای از خواستن ،بس است تا دیوار آوار شود!تا روشنایی آفتابی شود،ماه آفتابی شود،آفتاب آفتابی شود ،ستاه آفتابی شود و امید از بسیاری خویش طغیان کند و طوفانی از پیروزی سد هر چه "نمی توانم "را در هم می کگوبد...

گاهی وقت ها فقط یک گلدان کافی است تا رویش جنگل و مرغزار به اتاقمان بیاید و بهار میهمانمان شود.گاهی یک قدم کافی است  که رفتن آغاز شود و راه سبز شود و مقصد از نا پیدایی در آید.گاهی یک سلام دخترم ،یک روز بخیر آقا ،یک خسته نباشی ،یک به سلامت و...کافی است تا زندگی پر از سلام شود.خستگی از راه آمده بر گردد و سلامتی غالب شود.

گاهی وقت ها تنها کافی است که به شب فکر نکنی ،همین که به آن فکر نکنی ،در دلت روزی متولد می شود.با تو هستم غریبه !و با شما که آشنایی!بیا اگر به شب هم می اندیشیم ماه را از یاد نبریم.اگر ماه نباشد ستاره هست و شهاب است.فرضا اگر نه شهاب نباشد و نه ستاره ،آذرخش ،چراغان کوچکی نیست ،باران سوسوی کمی نیست!

گاهی وقت ها که نه ها بزرگندو تو را در چنبره خویش گرفته اند ،یک آری کوچک،نجات دهنده ای بزرگ است.نجات دهنده ای که از درونت معراجی گیاه وار را پی می گیرد.گاهی وقت ها هیچ مانعی وجود ندارد!ما خود مانع پیشرفت خودمان هستیم.ما به عادت معتادیم .ما عادت کرده ایم تا به پسرک نشسته ی گوشه خیابان فکر نکنیم.ما یاد گرفته ایم تا گلفروش بزرگراه را همچون تابلویی فرسوده و نا مفهوم جدی نگیریم.ما عادت کرده ایم که به ساز پیرمرد کور خیابان رو به غروب بگوییم" بیچاره".غافل از اینکه پسرک گوشه ی خیابان با آن ترازوی کهنه ،اما تمیزش ،زندگی را وزن می کند.گلفروش بزرگ راه ،رویش را ،سبزی را ،بهار و بهشت را به یادت می آورد و پیرمرد کور ،دوست داشتن را تا بیکارترین بیکار ترین سلول های ذهن مان می پراکند.می شود کوچک ها را هم دید .کوچک هایی که خیلی بزرگند ،کافی است بیندیشیم ،تنها لحظه ای بیاندیشیم در سکوت...