بی گناه

                                                                   

میله های زندان مرد تنها را می فشرد و در فشارهای سنگین ، نفس می کشید . همه سرد بودند و او انگار با آنکه بارها فریاد کرده بود بی گناه است اما انگار کسی نمی شنید.اصلا کسی به حرفش گوش نمی داد ،انگارهمه دوست داشتند او پشت میله ها باشد. از لباس راه راه که تنش کرده بودند تنفری زیاد داشت...می دانست حقش این نیست ،افسوس انگار همه دست در دست هم در فکر نابودی او بودند ،مرد غرق سکوت بود. تنها چیزی که در پشت میله ها آرامش می کرد خیره شدن به یک گوشه و در سکوت بی صدا فکر کردن بود.فکر می کرد و فکر...اما همیشه اینگونه نبود ، چون گاهی فریاد بلندش نگهبانها را کلافه می کرد و برای ساکت نگاه داشتنش مجبور بودند دهانش را ببندند . بارها فکر فرار از ذهنش عبور کرده بود اما سودی نداشت چون بیرون هم همین بود...این فکر را از سرش بیرون کرد .

 به فکر چاره ای تازه افتاد و این راه حل درست یک هفته بعد اجرا شد. زمانی که نگهبان برای بردن او آمده بود ، با مرد زندانی در حالی که به سقف آویزان بود روبه رو شد. او خود را راحت کرده بود. با ساختن طنابی از لباس راه راه ، خود تمام قصه را پایان بخشیده بود . نگهبان، مسئول زندان را برای بردن او خبر کرد و مسئول زندان با شنیدن این خبر پوزخندی زد و زیر لب گفت: کار ما را راحت کرد ،چون فردا حکم اعدامش اجرا می شد...

این را گفت و جسد بی گناه را تنها گذاشت.